Kanwą wystawy Barbarzyńskie tsunami są wydarzenia z dziejów Europy wstrząsające cywilizacją późnego antyku między schyłkiem IV wieku a początkiem VI stulecia, w okresie nazywanym wielką wędrówką ludów. Były to czasy intensywnych ruchów migracyjnych plemion barbarzyńskich, które przełamały granice Imperium Romanum, wtargnęły na jego obszar, rozciągający się na znacznych połaciach Europy i Afryki Północnej, zadając ostateczny cios istnieniu Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego. Często tworzyły na jego gruzach własne królestwa. Niektóre z tych ludów, odnotowywane w antycznych źródłach pisanych, wywodziły się z dorzecza Odry i Wisły, gdzie zamieszkiwały w pierwszych wiekach po Chrystusie. Odegrały one znaczącą rolę w wydarzeniach powiązanych z migracjami plemion, a także w kształtowaniu nowego porządku w Europie średniowiecznej. Świadectwa ich pobytu na ziemiach polskich oraz kontaktów z innymi społecznościami barbarzyńskimi i cywilizacją rzymską, są odkrywane w różnych regionach położonych między Bałtykiem a Karpatami. Niejednokrotnie należą one do najbardziej spektakularnych znalezisk archeologicznych z obszaru Polski i stanowią ozdobę muzealnych kolekcji. Wybór najistotniejszych zabytków z dorzecza Odry i Wisły, wzbogacony o kilka znalezisk z obszarów nadczarnomorskich i z terenu Francji, został zaprezentowany na wspólnej wystawie, przygotowanej ze zbiorów kilkunastu polskich muzeów. Są to głównie przedmioty pochodzące ze skarbów i grobów zawierających wyposażenie elitarne. Pozwalają one zilustrować obecność na ziemiach polskich różnych społeczności oraz ich udział w wymianie kulturowej i transformacjach w dobie wielkiej wędrówki ludów na tle wydarzeń mających miejsce przed tym okresem (III–IV wiek) i następujących po nim (VI–VII wiek). Ekspozycja została przygotowywana przez Muzeum Narodowe w Szczecinie i Uniwersytet Warszawski we współpracy z jedenastoma muzeami. Jest ona również pokłosiem projektu „Maestro” finansowanego przez Narodowego Centrum Nauki pt. Okres Wędrówek Ludów między Odrą a Wisłą, realizowanego w ostatnich latach na Uniwersytecie Warszawskim przez grono polskich badaczy we współpracy z kolegami z innych krajów europejskich. Wystawa była prezentowana w dwunastu muzeach w Polsce od końca października 2017 roku do marca 2020 roku. Łączy ona tradycyjną ekspozycję, gdzie główną rolę odgrywają muzealia, z nowoczesnymi technologiami, umożliwiającymi w sposób dynamiczny, a jednocześnie dyskretny poszerzyć zasób informacji o epoce i zabytkach oraz o wynikach badań przyrodniczych wspomagających rekonstrukcję historii osadnictwa.